Voor mensen in de regio Midden was het een schitterende voorjaarsvakantie. Nou ja, voor degenen die niet gingen skiën dan, maar in Nederland bleven. Misschien was het voor de wintersporters ook wel mooi, maar wij hadden briljant weer. Koud, maar zonnig.
We gingen een dagje naar de waterleidingduinen. Het leuke aan de duinen is dat je er op een goede dag meer herten tegenkomt dan mensen. Ik schreef daar eerder over. Het was het carnavalsweekend en dat wordt gevierd in de Zilk, waar wij de duinen in trokken. Dat leverde een vreemde ervaring op, waar je met je gezin in een leeg landschap staat op een paar meter afstand van een clubje damherten terwijl de wind flarden Snollebollekes meedraagt.
Voor de juiste ervaring moesten we dus wel een kilometertje richting het strand lopen, maar dan waande je je ook in de vrije natuur. Nou ja, waande.
De zoon van tien lag als een pseudo-Freek plat op zijn buik bovenop een duintop en richtte zijn verrekijker op een ander roedel herten: ‘Het lijkt wel of ik op de savanne ben!’
Helemaal in zijn element. Wij allemaal eigenlijk. Niemand is een binnenmens luidt de slogan van Bever Sport en ik denk dat ze gelijk hebben. De oudste zoon zou het mogelijk bestrijden. Gamen, lezen en muziek luisteren op zijn slaapkamer is zijn prepuberale modus operandi, maar ook hij genoot deze dag met volle teugen en wees behulpzaam zijn broertje op nieuw gespotte hertenroedels.
De dochter van tien klom in bomen. De dochter van zeven speurde naar konijnen en vossen. Er was geen ruzie. Het was een volstrekt ontspannen dag in de voorjaarsvakantie. Was het altijd maar vakantie.
‘Wie heeft eigenlijk school uitgevonden?’ vraagt de zoon van tien zich af.
‘Ik weet het niet. Aristoteles?’ zeg ik.
Hij, hoofdschuddend: ‘Lekker bezig, Aristoteles.’
