Ik weet niet hoe het gebeurt. Opeens is het zo. Je leest geen verhaaltje meer voor het slapen gaan. Het is geen bewuste keuze, het sluipt er langzaam uit. Kleine kinderen worden groot. Kamp zit er al op, de CITO-uitslag is bekend en alleen de musical staat nog tussen groep 8 en de brugklas. En natuurlijk een eindeloos durende zomervakantie. Want zomervakanties zijn nog eindeloos als je elf bent. Als je zevenenveertig bent is dat anders. Dan vliegen jaren voorbij en twee keer knipperen met je ogen zit je niet meer samen Tik Tak te kijken, maar probeer je ze van TikTok af te houden.
Gelukkig hebben we de jongste nog. Met de dochter van acht lees ik nog een verhaaltje voor het slapengaan. Nou ja, een verhaaltje; we lezen een hoofdstuk. De Zoete Zusjes, Roald Dahl, De regels van Floor, ze verslindt het.
Momenteel is ze gek van de ‘bananenboeken’ van Jozua Douglas, een serie boeken over twee rivaliserende bananenrepublieken met getikte dictators die tegen elkaar opbieden dat ze de hamburger hebben bedacht of het knakworstje hebben uitgevonden, en allebei claimen ze de maan als hun eigendom. Wanneer één van hen beweert dat hij de televisie heeft uitgevonden, trekt de dochter van acht de lijn:
‘Dat kan echt niet. De televisie bestaat al vijftig jaar.’
‘Eerder honderd!’ roept de zoon van dertien die net terug is van voetbaltraining en opvallend langzaam zijn scheenbeschermers zit los te maken op de overloop. ‘De afstandsbediening bestaat al vijftig jaar.’
‘Hoe kan dat nou?’ roept de dochter van acht terug. ‘Wat had je dan daarvoor aan een TV, als je die niet eens kon aanzetten?’
‘200 IQ!’ roept de zoon van dertien. ‘Toen zaten de knopjes gewoon op de TV.’
De dochter van acht vindt het maar raar. ‘Moest je dan met de TV op schoot zitten?’
