Oké, dus daar staan we weer, aan het begin van een nieuw collegejaar. En alweer zijn de cijfers omlaag gegaan. Het aantal inschrijvingen is gedaald. De studenttevredenheid is gedaald. De gemiddelde cijfers vallen tegen. Aanwezigheid en participatie schommelen gestaag naar beneden. Het is allemaal één grote, neerwaartse rit.
Dus, wat gaan we eraan doen? Het management heeft ideeën. We moeten ons curriculum leuk maken! Maak het flitsend, maak het opvallend. En de docenten moeten het beter verkopen. De studenten-enquete was duidelijk: de docenten zijn maar 3,46 inspirerend op een schaal van vijf.
En voor je het weet, ben je vorm aan het geven aan de “TikTokificatie” van ons onderwijs. Als wanhopige entertainers op een zinkend schip gooien we hapklare kennisbommetjes in de hoop dat er eentje blijft plakken voordat studenten verder swipen en afhaken. Natuurlijk moeten we met hen communiceren in heldere taal, maar moet het per se snel, flitsend, met een vleugje meme-cultuur? In de haast om ze tevreden te houden, hebben we de rit zo glad gemaakt dat er helemaal geen hobbels meer zijn: Gewoon één lange, vlakke weg zonder bochten, geen heuvels, geen uitdagingen.
En ja, ik begrijp het. We leven en sterven bij die cursusbeoordelingen, de instroom is er van afhankelijk. Denk aan de accreditatie! Dus willen de beleidsmakers dat we het makkelijker maken, leuker, meer herkenbaar. Maar als we elke ruwe rand blijven wegschuren, wat leren we ze dan eigenlijk? Het leven is niet alleen maar gladde golven en zonneschijn. Soms krijg je te maken met een heftige golf die je surfplank omgooit en je naar adem laat happen. En weet je wat? Dat is wanneer je leert. Dat is wanneer je groeit.
We hebben wat prut nodig in de koffie, iets dat ze even laat kauwen voordat ze het doorslikken. Iets dat tussen hun tanden blijft zitten en ze aan het denken zet. Het gaat er niet om dat ze stikken, maar we kunnen geen matte latte blijven opdienen en verwachten dat ze fijnproevers worden. Soms moet je ze hun tong een beetje laten branden, ze laten worstelen met de moeilijke dingen, zodat wanneer ze het eindelijk doorhebben, het is als het surfen van die perfecte golf.
Dus ja, laten we het boeiend houden, maar laten we het klaslokaal niet veranderen in een drie-ringscircus waar de docenten clowns zijn en de studenten er alleen zijn voor de lach. Gooi er wat echte uitdagingen in, iets waar ze op moeten kauwen, iets dat het surfen grillig maakt. Laten we ervoor zorgen dat ze vertrekken met iets dat blijft hangen, zelfs al is het een beetje zand in hun broek. Zo leer je ze surfen op de grote golven van het leven.
