Soms spoelt er ineens zo’n oude gewoonte aan, als een schelp op het strand. Tekenclub. Ooit ons huiselijk hoogtepunt tijdens de pandemie, toen we met z’n allen binnen zaten en de muren dichterbij leken te komen, pakten we potloden en stiften. Iedereen die in huis was (iedereen, want het was lockdown), mocht meedoen. De dochter van tien bedacht het thema en tekenen maar. Soms moesten we halverwege elkaars tekening overnemen. Chaos gegarandeerd.
Dat tekenen was niet zomaar wat gezellig gekrabbel. Het was een ritueel, een anker. Samen een onderwerp verkennen op papier, terwijl buiten de wereld stilviel. Voor de dochter van tien was dit méér dan gezelligheid. Het was een veilige haven. Ze houdt er nog steeds van om de hele bemanning aan boord te hebben. Hoe meer zielen, hoe meer potloden.
Maar in de laatste weken van het schooljaar werkt dat anders. De pubers zijn druk. Ze hebben plannen, ze rollen van feestjes naar bijbaantjes. De oudste zoon werkt tegenwoordig bij een grote blauwe supermarkt die ik verder niet bij naam zal noemen, maar je weet welke ik bedoel. De zoon van dertien maakt een film met vrienden, de tweelingzus van dertien vliegt drie keer per week over de atletiekbaan. Mama werkt nog en is haar laatste cursussen aan het afronden. Je merkt het aan alles: de zomervakantie leunt tegen het huis.
Dus waren we maar met z’n tweeën.
‘Het thema is onderwaterwereld, papa.’
En zo doken samen in een zee van blauw pastelkrijt en kleurpotloden, glimlachende vissen, nieuwsgierige kwallen en octopussen. En kreeftjes. Overal kreeftjes.
Af en toe schuifelde er iemand binnen, klaar met vakkenvullen of horden lopen of scènes schieten.
‘Leuk!’ riepen ze één voor één, ‘jullie doen tekenclub!’ voordat ze weer wegdreven naar hun eigen plannen. Toch voelde het prettig, als een vertrouwde vis die even mee zwom om dan weer verder te gaan in zijn eigen avontuur.
Voor ons is het inmiddels een verre herinnering, die coronajaren waarin we samen zaten opgesloten en de tekenclub ons anker was. Maar voor de dochter van tien is het iets groters geweest. Formatief bijna. Je merkt het aan alles: hoe graag ze iedereen aan boord wil, hoe ze nog steeds die veilige haven opzoekt. Een stiekem verlangen naar die tijd die (hopelijk) nooit meer terugkomt. Nostalgie voor jonge mensen.
Maar zolang de potloden klaarliggen en de fantasie blijft borrelen, leeft de tekenclub nog. Stilletjes, als een murene, maar altijd klaar om weer uit de diepte op te duiken.
