‘Um, papa. We hebben een paar wortels geoogst.’
‘Ja, hoeveel?’
‘Tachtigduizend, ongeveer.’
Vol trots stalt de dochter van negen de opbrengst van haar schooltuintje deze week uit.
- 4 sperziebonen
- 4 sjalotten
- 80.000 wortels
Het was een welkome victorie. De sla was eerder al in slakken verdwenen, de andijvie erachteraan. De aardappels waren op één kleintje na weggespoeld in de zondvloed van mei. De zonnebloempitten: allemaal weggepikt door halsbandparkieten. Voor de zekerheid is er maar een leeg yoghurtpak over de maiskolven gezet, voordat die straks ook leeggeroofd worden. Wat er met de bonenstaken aan de hand is, weet niemand, maar bonen groeien er niet aan. De wortels daarentegen zijn een ontegenzeglijk succes.
‘Wat eten we eigenlijk vandaag?’
‘Nou, eh, wat dacht je van die wortels van jou?’
‘Wat kan je daar dan van maken?’
‘Hutspot. Kunnen we ook meteen die sjalotten gebruiken.’
‘Ik lust geen hutspot. Tenminste, niet als jij het maakt.’
‘Ik maak prima hutspot. Wat zeg jij nou?’
‘Op school is ie lekkerder. Dan zitten er knakworsten bij.’
‘Knakworsten!’
‘Ja.’
‘Bij hutspot?’
‘Ja.’
‘Dat…dat…dat kan niet. Dat mág niet.’
‘Ik lust alleen hutspot met knakworsten.’
Ik ben een toegeeflijk ouder volgens mij, maar hier trek ik de grens. Hutspot eet je met klapstuk. Of karbonade, gehaktballen, een speklap, zelfs rookworst kan ik verdragen. Maar ontheilig het niet met knakworsten, dat overbewerkt separatorvlees in een kunstmatig velletje collageen, de wannabe-worsten van de vleeswereld.
‘Dan geef ik die wortels nog liever aan de konijnen.’
‘Prima. Dan eten wij toch patat?’
Nog niet helemaal op mijn A-game, ontdaan over het geweld aangedaan aan onze Leidse culinaire traditie door deze barbaarse school, stem ik in. De dochter van negen huppelt vrolijk weg en het gevoel bekruipt me dat ik zojuist op Sun-Tzu-achtige wijze bespeeld ben.
Vanuit de tuin roept ze nog: ‘Maar dan wel met een frikandel!’
