In 1988 zag ik de film Willow in de bioscoop. In die film vertrekt de Willow uit de titel op een queeste om een mensenbaby thuis te brengen en daarmee de wereld te redden. Voordat hij uit zijn dorp vertrekt, vraagt de tovenaar van de dwergen Willow in welke vinger de kracht schuilt die het universum kan bedwingen.
Het antwoord: je eigen vinger.
Zo is het ook een beetje met het beeld van Fabre. Het Christendom is een instituut, een wereld-omspannende organisatie en kent een meer dan tweeduizend jaar durende zeer bewogen geschiedenis. Toch heeft iedereen zijn eigen geloof in de hand. Wat is het kruis anders dan twee aan elkaar genagelde balkjes van de Gamma voor een niet-gelovige? Hij herkent het wellicht als een Christelijk dingetje, een symbool voor menselijk lijden, hoop en misschien zelfs wederopstanding. Maar niet meer dan dat: een symbool.
Wat Fabre goed laat zien, is wat er gebeurt met het geloof in de handpalm van de gelovige mens. Het vertrouwen in God, Christus en de kerk maakt het mogelijk het gehele symbool en alles wat het impliceert en behelst te balanceren. Het geloof is tegelijkertijd persoonlijk en gemeenschappelijk. ‘Ik heb mijn eigen geloof’ zeggen sommigen. Zo’n individueel geloof, op eigen intuïtie gebaseerd, zonder esoterie of rituelen, is prima. Maar het is persoonlijk en klein, als twee aan elkaar gelijmde luciferhoutjes. Er valt niet mee te balanceren.
De katholieke kerk is oud en mystiek, cryptisch en obscuur en heeft een op zijn zachtst gezegd twijfelachtige, duistere zijde. Het is de kerk, met al zijn facetten, zijn canon en zijn periferie die de kruisvorm beladen met een rijke symboliek. Maar het valt of staat allemaal nog steeds met een individueel geloof. Waar geen geloof is, wordt nagedacht. En waar wordt nagedacht, wordt getwijfeld. En als je een kruis op je handpalm balanceert, is dat wel zo ongeveer het laatste wat je moet doen. Want dan gaat het wiebelen. En als het eenmaal wiebelt, is er geen houden meer aan.
