Boven de piano zweeft nog een vrolijke ‘Get Well Soon’-ballon, een laatste overblijfsel van de chaos die zich hier heeft afgespeeld. Een week waarin griep door het huis raasde als een niet te stoppen storm, terwijl we tegelijkertijd tussen ziekenhuisbezoeken laveerden en er ook nog mentorgesprekken op school gepland stonden.
Met de moeder van het gezin opgenomen in het ziekenhuis, bleef ik als enige stuurman aan boord over. Maar voordat ik me kon vastklampen aan enige vorm van routine, sloeg de griep toe bij de kinderen. Eén voor één vielen ze om, alsof we een slecht geschreven tragedie opvoerden. Koorts, dekens op de bank, zielige gezichten en overal tissues. En ergens daar tussenin probeerde ik wankelend overeind te blijven als de laatste pion op het bord, gewapend met een thermometer in de ene hand en een kopje lauwe thee met honing in de andere.
Tussen het koelen van verhitte voorhoofden en het vullen van waterflesjes door, waren er dus ook nog de driehoeksgesprekken op school.
‘We begrijpen dat het een drukke tijd is, maar het zou goed zijn als u er toch allebei bent.’
Prima, kunnen we dan in het ziekenhuis afspreken? Sarcasme, nooit een goed idee.
Met de patiënten thuis voorzien van sapjes en pakjes droge crackers als overlevingsrantsoen, zat ik op een plastic stoeltje knikkend naar de bevlogen uitleg over leerdoelen en persoonlijke groei te luisteren terwijl ik in gedachten eigenlijk bezig was met de boodschappen die ik nog moest doen.
En nu? Nu ruimen we de ravage op. De wasmand puilt uit, de koelkast is gevuld met halfvolle tupperware-doosjes soep die niemand meer lust, en ik ben nog steeds niet helemaal zeker welke dag het is. Maar we zijn er nog. In de ruïnes van wat ooit een enigszins georganiseerd gezinsleven was, bouwen we de illusie van grip en regelmaat weer op.
Laat die ballon nog maar even hangen. Als herinnering aan een gestoorde week die we, misschien wel tegen alle verwachtingen in, toch maar mooi hebben overleefd.
