Het is oktober, en zoals elk jaar rapen we kastanjes onder de drie grote bomen achter de begraafplaats. Al jarenlang een vaste traditie, maar dit jaar is het anders en niet alleen omdat de pubers niet meer meedoen en ik alleen ben met de dochter van tien. Waar de kastanjes normaal gesproken vrij lagen, ligt nu een deel achter een nieuw hek. Het hospice, dat afgelopen lente werd geopend, heeft een stuk omheind, en de dochter van tien is er duidelijk niet blij mee. Ze wijst verontwaardigd naar de glimmende kastanjes aan de andere kant, net buiten haar bereik.
‘Dat is niet eerlijk. Wij rapen hier al jaren kastanjes en nu kan het opeens niet!’
‘Tja, lieverd, het is een beetje anders dit jaar,’ zeg ik, ‘maar het hek staat open…’
Ze twijfelt even, kijkt nog eens naar de kastanjes en vervolgens naar het hek. ‘Denk je dat we naar binnen mogen?’
Samen lopen we naar het hek, en net als we ons afvragen of we eerst moeten aanbellen, verschijnt er een man in een rolstoel. Hij ziet ons kijken naar de kastanjes aan de andere kant.
‘Jullie komen zeker voor de kastanjes?’
De dochter van tien knikt. ‘Dit zijn onze bomen, maar nu staan ze achter het hek!’
De man lacht. ‘Ik houd ook van kastanjes. Wij maakten er vroeger spinnetjes van.’
Hij raapt een kastanje op en strekt zijn arm naar haar uit. De dochter van tien straalt.
‘Wij ook!’
Terwijl we samen de kastanjes verzamelen, helpt de man, wijzend naar de beste plekken waar de kastanjes liggen. De dochter van tien praat honderduit over hoeveel kastanjes het wel niet zijn. Meer dan de afgelopen jaren bij elkaar.
‘Ja, het is een bijzondere herfst,’ zegt de man.
Als we de tuin uitlopen, merkt de dochter van tien op hoe leuk het eigenlijk was om iemand te ontmoeten die net zoveel van kastanjes houdt als zij. De frustratie over het hek is verdwenen, vervangen door iets veel waardevollers: het besef dat sommige tradities blijven bestaan, zelfs als ze veranderen.
