Hope

ik gaf mijn lief een zeeschildpad
en een armbandje erbij
waarmee ze die kon volgen 

online kon ze zien 
waar de schildpad was
een spoor van stippellijnen
trok kriskras door de oceaan
tikte de Cariben aan
en koerste met een kleine cirkel om 
Grenada die deed denken 
aan mijn eigen rondje 
Singelpark in Strava 
af op Zuid Amerika

ze droeg een zender en heette Hope
een gepaste naam
voor een lederschildpad.

eerst las ik legerschildpad
en stelde me een vaartuig voor 
dat in de Golfstroom dreef
een gepantserde diepzeespion 
die onderdook en langs
de bodem patrouilleerde
en opgespoorde duikboten 
ongenadig torpedeerde

een amfibievoertuig dat 
aan land kroop
en zijn lading traag begroef
in een ondiepe kuil 
op het Surinaamse strand
om vervolgens
tergend langzaam 
terug te slepen naar 
de waterkant

en daar verloor ze
de zender die ze droeg 
de stippellijn is ook gestopt 
een knipperend icoon staat stil
op een moment van eeuwig 
eitjes leggen
als je klikt op Hope
is er niets

net als de meeste schildpadbaby’s
is de webpagina verdwenen 
of vermist
mijn lief draagt de armband toch
want dat ze Hope niet meer ziet
zegt ze, 
betekent nog 
niet dat 
ze er niet is


Hope is het tweede opdrachtgedicht dat ik schreef voor de finale van de Leidse stadsdichtersverkiezing.