Vandaag was het zover: de dochter van negen besloot dat het tijd was om voor het eerst zelf een eitje te bakken. Ze had alles keurig voorbereid. De pan stond klaar, de ingrediënten lagen uitgestald alsof ze meedeed aan Masterchef Australië, ze had een theedoek om haar middel geknoopt als schort en haar gezicht straalde van een vastberadenheid die ik normaal alleen zie wanneer ze een nieuw level in Magic Tiles probeert te halen.
‘Papa, ik ga een eitje bakken.’
Haar toon was serieus, bijna plechtig, zoals een dirigent die zijn orkest tot stilte maant voor de eerste noot van een symfonie.
Geconcentreerd, met het puntje van haar tong tussen de lippen, begon ze. Eerst de plakjes spek in de pan totdat ze knapperig waren. Daarna brak ze de eieren als een professional, door ze te laten vallen op een bord –giving a clean break every time– waarna ze het ei zonder schaalresten in de pan goot. Een kleine overwinning, maar een overwinning desalniettemin.
‘En nu de kaas,’ mompelde ze tegen zichzelf, terwijl ze de plakjes met zorg in de pan legde, alsof ze een mozaïek aan het leggen was. Een snufje peper en zout, wat kerrie, alles zelfverzekerd toegevoegd. De keuken begon naar spek en smeltende kaas te ruiken, een klein concert van geuren, en zij de dirigent die alles in harmonie bracht.
‘Afzuigkap!’ riep mama vanuit de gang.
Ik stond erbij en keek ernaar. Dit was meer dan alleen een eitje bakken; het was een stap naar onafhankelijkheid, een moment waarop een kind zich even groot voelt in een wereld die normaal gesproken gedomineerd wordt door volwassenen en puberbroers en zus. Toen ze het eitje op het bord schoof en trots omhoog hield, was ik klaar om te applaudisseren, zoals je doet na een prachtige uitvoering.
‘Proef maar, papa,’ zei ze met een glimlach die net zo warm was als het eitje zelf. Ik nam een hap. Het proefde perfect.
