In tien jaar lang kinderen op de basisschool was ik er altijd onderuit gekomen, de avondvierdaagse. Zelfs in 2022 toen het evenement na Corona en met hulp van Kinderen voor Kinderen nog eens een extra impuls kreeg, ging het aan mij voorbij.
Dit jaar had de dochter van negen er echter haar zinnen op gezet en al mijn pogingen van ‘we-komen-er-later-wel-op-terug’ en ‘ik-weet-niet-of-het-past-met werk’ en ‘je-moet-het-wel-echt-volhouden’ werden succesvol door haar gepareerd. Ze vergat het ook niet als we er een paar dagen geen aandacht aan besteedden. Dus toen hadden we ons ineens ingeschreven en moesten we officieel aan de bak.
Ik had me altijd nachtmerrie-scenario’s ingebeeld van gehaast avondeten om tijdig te kunnen aansluiten bij massa’s mensen die veel te langzaam in kolonne liepen en overdreven enthousiast kletsend en zingend de avond doorbrachten. Waar kinderen in groepjes gillend heen en weer holden en waar bij stempelposten hinderlijke opstoppingen ontstonden, waarna klassenmoeders weer samenwandelende groepen bij elkaar probeerden te brengen. Waar in promptu handjeklapliedjes werden bedacht en rivaliserende scholen steeds harder probeerden om elkaar te overstemmen. En dat iedereen dat reuzegezellig vond. En dat ik daar tussen stond.
Mijn angstbeelden hadden niet dichter bij de werkelijkheid kunnen staan. De avondvierdaagse is dat allemaal. En meer. Het is oorverdovend gillen in tunneltjes, het is kinderen op stepjes voor je voeten, het is door pubers in oranje hesjes naar de stoep geboden worden als je probeert meters te maken door over de weg te lopen in plaats van met de meute meegedragen te worden over het veel te smalle trottoir. Het is vaders met JBL speakers om hun nek die een constante barrage van Snollebollekes dan wel Roxy Dekker afvuren. Vaak ook door elkaar heen. Het is een geforceerde feestelijkheid die bijna paniekerig aandoet. En de laatste dag is iedereen in het Oranje gekleed omdat die avond het Nederlands Elftal tegen de Fransen speelt. Alsof dat ook maar iets met de avondvierdaagse te maken heeft. En die laatste dag kun je ook niet zomaar finishen. Oh nee. We verzamelen eerst allemaal om 19:30 bij de grote vijver waar alle basisscholen een feestelijk samenzijn hebben opgezet met snoep, limonade, koffie en gezellige pizzapunten om aansluitend in trage optocht achter de harmonie aan over de finish te gaan.
En dan zit ie er op die avondvierdaagse. Dan kun je weer op een normaal tempo en een christelijke tijd avondeten. Gewoon de 18:00 wedstrijden van het EK bekijken. Rustig koffie drinken uit je eigen kop in plaats van uit een kartonnen bekertje op straat. En daarna zonder oorsuizen in slaap vallen.
De dochter van negen heeft haar ‘medalje’ trots op het prikbord onder haar hoogslaper gespeld en kijkt er nog eens vol trots naar.
‘Volgend jaar doen we weer mee, hè, pap?’
‘Zeker weten.’
