De zoon van elf heeft een school gekozen (hallelujagezang op de achtergrond), en volledig in lijn met wie hij is en wat hij kan, is dat de school geworden die een speciale theaterklas aanbiedt. Hij heeft de lach nogal aan zijn kont hangen en floreert bij publiek, dus dat was geen verrassing. Wat wel een verrassing was, was dat hij auditie moest doen om aan deze klas deel te mogen nemen.
Paniek. Dan misschien toch maar een andere school? Een school die niet van die vervelende audities van je vraagt en waar je onopvallend achterin de groep kunt binnen schuifelen. Hier had hij echt geen zin in. Gelukkig bedaarde de paniek al gauw, zoals dat vaak gaat met paniek, en maakte plaats voor gezonde spanning, maar bovenal ook de complete omarming van de opdracht: bereid een individueel toneelstukje voor waar je met een masker of poppenspel maximaal drie minuten optreedt.
De zoon van elf had al snel gekozen: een handpop. Van Australische vrienden heeft hij jaren geleden een Kookaburra gekregen en die ging de act opvoeren. Al improviserend kwam hij er achter dat één handpop géén handpop is, want de andere vrije hand hing er een beetje doelloos bij. Gelukkig heeft de tweelingzus ook een handpop uit Australië gekregen: een koala. Een dynamisch duo was geboren. Een krijsende Kookaburra en een slaperige koala die zijn eigen naam steeds vergeet (was het nou coca-koala? Of cloaca?), met daartussen de zoon van elf zelf die het allemaal een beetje beschouwt. Briljant materiaal. Netflix zou het oppikken.
En zoals de alleroudste humor van de wereld, draait het allemaal om een scheet. Wie liet hem? Was het de koala? Nee, die lag te slapen. Was het de Kookaburra? Die laat alleen maar rotte eieren. Was het dan toch de zoon van elf geweest? Hij schudt nadrukkelijk zijn hoofd naar de argwanend omkijkende handpoppen. Laat ook maar, de koala slaapt alweer. De Kookaburra vertelt een vakantieverhaal; uitgekeken op harige Australische rupsen en giftige spinnen besloot hij drieduizend kilometer naar Nieuw Zeeland te vliegen om kiwi’s te eten. Niet die vogels hè? Ik ben geen kannibaal. Zit ie daar een kiwi te eten, wat zit er in? Alsnog zo’n gore wurm. Bah! Ik eet alleen maar eucalyptus, zegt de koala die net weer wakker wordt. Ja, dat ruiken we!
Op de dag van de auditie was hij gespannen, zoals verwacht mag worden. Gelukkig waren er alleen maar leuke kinderen en waren ze allemaal zenuwachtig. Dat helpt dan toch. Na afloop kwam hij licht teleurgesteld naar me toe.
‘Ik was echt de helft vergeten, het ging helemaal niet goed. Kunnen we meteen weg?’
Maar ik moest nog even naar de juf luisteren voor de vervolgstappen en wat informatie voor de komende weken. Bedrukt liep hij alvast een stukje weg.
‘Afsluitend,’ zei de juf na een korte uitleg, ‘ze hebben het allemaal top gedaan.’
Terwijl iedereen opgelucht weer huiswaarts keert, klampt de juf me nog even aan en roept de zoon van elf erbij.
‘En hij,’ zegt ze terwijl ze hem glunderend aankijkt, ‘hij is écht heel grappig.’
Drie keer raden wie er zin heeft in zijn nieuwe school.
