3 oktober is niet meer zoals vroeger. Wat zeg ik? Het is niet eens meer zoals vorig jaar.
De puber van vijftien maakt zijn eigen plannen. Hij staat niet meer om acht uur ’s ochtends in het Van der Werffpark, Wim de Ru of geen Wim de Ru. De zweefmolen op de nostalgische kermis heeft wat van zijn glans verloren en er wordt gelonkt naar Boosters, Breakouts en andere rondslingerende kotsbak-attracties.
De 13-jarige zoon, naast me bij de Koraalzang, fronst bij de nieuwere liedjes.
“Leuk dat Wim erin gelooft,” zegt hij droog, “maar Magdalena Moons had dit zelf ook niet mooi gevonden.”
De traditie verschuift. De kabeltruien zijn verruild voor merchandise van De Vereeniging, zoals de ook al afzwaaiende Den-Tonkelaar-redenaar scherp constateerde. En dat verbod op alcoholverkoop in de supermarkt? Het leidde niet tot minder rugtas-blikjes langs de Taptoe.
Ondertussen haalde de Centraal+ microfoon hinderlijker dan ooit het tempo eruit. Er vielen meer gaten in de stoet dan dicht gedronken konden worden.
En wie heeft eigenlijk besloten dat alle horloges uit de grijpmachines moesten verdwijnen? Wanneer zijn ze vervangen door vals grijnzende Labubu’s?
Toch blijft het feest mooi. Iemand noemde het vorige week een satéprikker door alle lagen van de stad. Studenten, glibbers, kinderen, rijk en arm, rechts en links – op 3 oktober maakt het geen rammelaar uit. Iedereen viert mee, iedereen eet hutspot. En wie geen hutspot eet, eet haring en wittebrood. Of broodjes beenham. Of friet. Of omiyagi. Het kan allemaal. Zolang het maar geen churros zijn, dat blijft een doodzonde.
We lachen ieder jaar om de mislukte kermisknuffels: piemels, avocado’s, angry birds, reusachtige Bulbasaurs. Dit jaar kwamen daar wombats en knuffel-satisfyers bij.
“Wie wil er nou een oorthermometer winnen?” vraagt de dochter van elf zich af, terwijl ze nochtans keihard meezingt met Roxy Dekker.
Dat door de storm het vuurwerk werd afgelast en het feest der feesten met een sisser eindigde, nog voor Dierendag was begonnen, vond stiekem niemand erg. We waren opgefeest, uitgelopen en misselijk van Belgische spekken en banaan-met-slagroom.
Ik keek naar mijn kinderen en zag hoe snel de dingen veranderen. Van kabeltrui tot merch, van koraal tot eigen plannen, van horloges tot satisfyer. De stad draait mee met het reuzenrad van de tijd en de kinderen ook. En dat is natuurlijk precies de charme van 3 oktober: dat het nooit hetzelfde blijft, en toch altijd voelt als thuiskomen.
Zolang ze maar niet thuiskomen met een reuze-Labubu.
