Author: Tilma

Soms spoelt er ineens zo’n oude gewoonte aan, als een schelp op het strand. Tekenclub. Ooit ons huiselijk hoogtepunt tijdens de pandemie, toen we met z’n allen binnen zaten en de muren dichterbij leken te komen, pakten we potloden en stiften. Iedereen die in huis was (iedereen, want het was lockdown), mocht meedoen. De dochter […]...

De lucht boven ons trilt als een fata morgana in de Sahara. De thermostaat staat op standje wanhoop. De bruggen hangen roerloos, vastgeklemd door uitzettend staal, klem in hun eigen scharnieren, alsof iemand ze met verkeerde lijmsoort aan elkaar heeft geplakt. Alle tuinslangen van de wereld spuiten dit niet los. Wie met zijn bootje de […]...

‘Papa, de mixer zegt geen klik als ik de stokjes erin duw.’ ‘Ja, dat klopt.’ Ze gelooft er maar weinig van. ‘Nou, ik hoop maar dat het goedkomt.’  En dat van een meisje dat gisteren nog zelfverzekerd lenzenvloeistof en bakpoeder op het aanrecht stond te roeren alsof ze stage had gelopen bij Breaking Bad. ‘Wat […]...

Het begon allemaal als een onschuldig uitje, een zondagmiddag met de dochter van tien door de wind op de fiets naar een open workshop modeltekenen bij de kunstenaarsvereniging. Geen inschrijving nodig, gewoon naar binnen wandelen en je potlood of houtskool tegen een vooraanstaand stadsgezicht zetten. Want de modellen waren niet de minsten: de burgemeester zat […]...

We spelen Monopoly. In geen jaren gedaan, maar het spel heeft een comeback gemaakt. We zijn nog maar net begonnen of de oudste, met een brein als een klassieke symfonie vol grootse strategieën, begint al met onderhandelen alsof hij de Wolf of Wall Street zelf is. ‘Als je mij Spui niet geeft voor Dorpstraat en […]...

Het is meivakantie. Waar kwam die ineens vandaan? De kerstbomen liggen nog in de sloot achter het tuincentrum, als gestrande scheepswrakken, en om de voet van het prunusboompje in de straat ligt nog steeds een ring van vuurpijlresten, alsof Oud & Nieuw net gisteren was. De dertienjarige is met mama een weekje op pad, een […]...

In alle vroegte is het huis een soort tussenstation. De zoon van dertien gaat op waterwerkweek dus we moeten eerder de deur uit dan normaal. Plunjezak gepakt, tanden gepoetst, schoenen aan, auto in.  ‘Wil je dat ik blijf tot de bus vertrekt? En dat ik zwaai?’ ‘Oh prima, wat jij wil. Nou eigenlijk,’ ineens is […]...

We gingen met het hele gezin naar het Concertgebouw, voor de eerste keer. Vier kinderen, vier persoonlijkheden, en een ochtend vol filmmuziek van de groten der aarde. Het Radio Filharmonisch Orkest speelde de klanken van John Williams en Alan Silvestri, met een vleugje Ennio Morricone. Voor de ingang, op het grasveld van het Museumplein, probeerden […]...

Een dagje Zaanse Schans met een puber. Je weet van tevoren nooit helemaal hoe het gaat uitpakken. Wordt het een Insta-waardige trip met veel lol en quality time, of eindig je als de zoveelste gênante ouder die ‘echt niet zo raar hoeft te doen’? Gelukkig viel onze expeditie in de eerste categorie. De dochter van […]...

‘Is het alweer drie jaar geleden?’ vraagt de dochter van tien, terwijl ze haar boterham dubbel vouwt en nadenkend op de rand kauwt. Dan fronst ze en telt op haar vingers.  ‘Drie jaar is meer dan een kwart van mijn leven!’ zegt ze met een mengeling van verbazing en lichte verontwaardiging, alsof ik persoonlijk verantwoordelijk […]...