Author: Tilma

Het is meivakantie. Waar kwam die ineens vandaan? De kerstbomen liggen nog in de sloot achter het tuincentrum, als gestrande scheepswrakken, en om de voet van het prunusboompje in de straat ligt nog steeds een ring van vuurpijlresten, alsof Oud & Nieuw net gisteren was. De dertienjarige is met mama een weekje op pad, een […]...

In alle vroegte is het huis een soort tussenstation. De zoon van dertien gaat op waterwerkweek dus we moeten eerder de deur uit dan normaal. Plunjezak gepakt, tanden gepoetst, schoenen aan, auto in.  ‘Wil je dat ik blijf tot de bus vertrekt? En dat ik zwaai?’ ‘Oh prima, wat jij wil. Nou eigenlijk,’ ineens is […]...

We gingen met het hele gezin naar het Concertgebouw, voor de eerste keer. Vier kinderen, vier persoonlijkheden, en een ochtend vol filmmuziek van de groten der aarde. Het Radio Filharmonisch Orkest speelde de klanken van John Williams en Alan Silvestri, met een vleugje Ennio Morricone. Voor de ingang, op het grasveld van het Museumplein, probeerden […]...

Een dagje Zaanse Schans met een puber. Je weet van tevoren nooit helemaal hoe het gaat uitpakken. Wordt het een Insta-waardige trip met veel lol en quality time, of eindig je als de zoveelste gênante ouder die ‘echt niet zo raar hoeft te doen’? Gelukkig viel onze expeditie in de eerste categorie. De dochter van […]...

‘Is het alweer drie jaar geleden?’ vraagt de dochter van tien, terwijl ze haar boterham dubbel vouwt en nadenkend op de rand kauwt. Dan fronst ze en telt op haar vingers.  ‘Drie jaar is meer dan een kwart van mijn leven!’ zegt ze met een mengeling van verbazing en lichte verontwaardiging, alsof ik persoonlijk verantwoordelijk […]...

Texel. Of eigenlijk: Tessel. Want dat is de manier waarop je het hoort te zeggen, als je niet als toerist door het leven wilt gaan. De ‘X’ is een loze belofte, een klank die in de branding verdwijnt nog voordat je hem hebt uitgesproken. Dat ontdekten we al op dag één van onze vierdaagse wandeling […]...

Boven de piano zweeft nog een vrolijke ‘Get Well Soon’-ballon, een laatste overblijfsel van de chaos die zich hier heeft afgespeeld. Een week waarin griep door het huis raasde als een niet te stoppen storm, terwijl we tegelijkertijd tussen ziekenhuisbezoeken laveerden en er ook nog mentorgesprekken op school gepland stonden. Met de moeder van het […]...

Er zijn dagen dat mijn lichaam voelt als een huis dat langzaam verzakt. De muren staan nog overeind, maar de scheuren zijn zichtbaar, en ergens onder de fundering knaagt iets onzichtbaars. Mijn voeten slepen zich voort, mijn hoofd voelt als een mistige vlakte waar gedachten verdwalen voordat ze hun bestemming bereiken. En dan komen zij […]...

De zoon van twaalf had op school een toffe electromotor gemaakt. ‘Hebben wij een transformator? Dan kan ik hem laten werken.’ Zoals altijd, als hij zo’n idee heeft, klonk het meer als een missie dan een vraag. Alleen: wij hebben geen transformator. Wij zijn geen modeltreinfanaat en ook geen elektricien of hobbyist.  ‘Kan het niet […]...

Met vier kinderen naar een vakantiepark in Duitsland – dat is al een avontuur op zich, laat staan dat het huisje bovenaan een berghelling ligt en beschikt over een open haard die zich ontpopt tot het favoriete speelterrein van de veertienjarige pyromaan-in-opleiding. Voor hem was de haard niet zomaar een warmtebron, maar een kunstinstallatie van […]...